... meer hoop dan zekerheid dat er aan de andere oever op mij wordt gewacht. En verder niks.

En verder niks. Ik voel het einde van het boek aankomen.

Désiré zijn dochter, Charlotte, bezoekt hem. Ik wou er even wat grappige stukken uithalen.

'Eigenlijk heb ik eventjes geen ander verlangen nu, dan dat ik deze jaren fastforwarden kon, er beleeft toch niemand lol aan, ik niet, jullie niet, niemand.'
Een goed moment voor een scheet, vond ik.
(…)
'Zoals uiteindelijk niets uit een mensenleven er aan het einde nog toe doet. Vergeet Tartini, vergeet Schubert. Song for a guy zal het zijn en daarmee basta.'
Een veel beter moment voor een scheet, maar mijn orgeltje liet mij in de steek en blies niet meer.

'Je bent de eerste aan wie ik het vertel, maar het lijkt mij dat je een geheim kan bewaren.'
O, nog de humor weten te bewaren ook!

En dan op pagina 124, komt Désiré erachter dat Rosa hoogstwaarschijnlijk overleden is. Dat maakt dan dat ze 29 pagina's in het verhaal is geweest, en laten we eerlijk zijn, veel is er niet gebeurd.

Dan is het ook de beurt aan Désiré.

Ik bedenk me graag het tafereeltje waarbij Moniek in haar keuken staat, aan de vaat, in haar roze voorschoot. Ze verneemt dat ze zopas weduwe is geworden, hope, hiep, hiep, want dat haar man uit zijn venster naar beneden is geflikflakt toen hij de vogels aan het voederen was. Het is snel gegaan, dat doet vallen namelijk altijd, en men heeft reden om aan te nemen dat meneer niet te veel heeft geleden.
Zo zou het kunnen, mogen, moeten zijn.
In eenzelfde moeite bedenk ik mij mijn oude kameraden, gebogen boven hun petanqueballen. Ze bediscussiëren luidruchtig de spelsituatie, de lintmeter moet uitsluitsel brengen over winst of verlies. En dan schiet Roland het nieuwtje te binnen dat hij eigenlijk meteen had willen vertellen maar dat hem door de schoonheid van de avond tijdelijk was ontgaan, en zegt, terwijl de discussie over de millimeters onverwijld verdergaat:
'Moeten jullie nu eens weten...'

Een mooie overgang van zijn leven naar zijn dood.