Ik steek de styx over en ik neem mee: een tube tandpasta (voor de zottigheid) ...

Al op de eerste pagina krijgen we te weten waarover het verhaal gaat. Om toch even het hoofdpersonage te beschrijven: Het is een man van 74 (het is zijn verjaardag) en draagt de naam Désiré. Het verhaal wordt verteld vanuit zijn gedachtegang. Ik geloof dat ik niet zo veel actie moet verwachten, maar wel een aantal hilarische uitspraken. Er worden ook wat meningen gegeven over hoe het eraan toegaat in een bejaardentehuis.

Dat vreselijk geroep altijd. Het personeel, dat er voor het gemak van uitgaat dat elke oude knar potdoof is, heeft na een loopbaan van vijf jaar knobbels op de stembanden.
(...)
Sommige bejaardenwerkers zijn het zodanig gewoon te loeien en blèren dat ze geen gesprekken op een aanvaardbaar geluidsvolume meer aankunnen.

Ik kon me ergeren aan die bizarre gewoonte van 'r om in de eerste persoon meervoud te spreken. Had zij dit soms meegekregen in haar opleiding, en zo ja dan was ik wel nieuwsgierig naar de hele filosofie achter die regel?

Dat gezegd zijnde, wil ik ook wel weten welke filosofie daarachter schuilt.
Verhulst geeft ook wat kritiek op de maatschappij, hoe we kijken naar andere mensen.

En word je als geesteszwevende zeventiger niet aanschouwd als een pechvogel, dan op z'n minst als iemand die kreeg wat hij verdient. Je wordt ervan verdacht bij leven en welzijn te weinig visolie te hebben gegeten, te weinig noten ook. Je gaf de voorkeur aan soapseries op boeken met ingewikkelde verhaalplots, je dronk meer alcohol dan lief was voor je hersencellen, je trok je neus op voor kruiswoordraadsels en las nooit een krant in een andere taal. Jij bent het die je brein liever lui dan moe hield, de inspanning om deftig met de nieuwste technologieën te leren werken bracht je niet meer op. Dat je dement werd heb je enkel en alleen maar aan jezelf te danken! Zo kijken sommigen je aan.

Wat ik me afvraag is wat er zoal gaat gebeuren. Omdat ik de achterflaptekst al gelezen had, weet ik dat er opeens een demente jeugdliefde opduikt. Maar zullen het 140 pagina's zijn die beschrijven wat er allemaal gebeurt in het tehuis?