'Het verlangen naar een T-shirt met
het opschrift 'HET LEVEN BEGINT BIJ 74'. Ik ben niet zeker wat er
hier mee bedoelt wordt. In het begin van het boek heb ik gelezen dat
het zijn 74ste verjaardag is. Misschien kan hij beginnen leven nu dat
hij niet meer met Moniek moet samenleven, maar hij zit in een tehuis,
veel valt er daar niet te beleven.
Ze had ook de eigenaardige
tic deze bloemen of struiken te moeten aanraken voor de camera. Heel
lullige foto's leverden dat op, een vrouw die stokstijf met een
bevroren tandpastareclameglimlach de lens aangaapt en onderwijl in
een mimosa knijpt.
Een tube tandpasta voor de
zottigheid dus.
Men kon mij niet blijven
platspuiten en suf voederen. Of vastbinden; een onterende praktijk
die tot mijn immense verbazing nog altijd gangbaar is en lelijk pijn
aan mijn enkel- en polsgewrichten.
Nog een beetje commentaar op onze
maatschappij, bij het minste worden mensen soms platgespoten en
krijgen pillen. Soms niet meer dan oplichterij om geld te krijgen.
En daar komt het dan, op pagina 95
vertelt Désiré over Rosa Rozendaal die hij opeens ziet in de refter
van het tehuis. Ik heb er lang op gewacht en nu kan ze nog 45
pagina's meespelen in het verhaal. Waarschijnlijk zullen het weer
allemaal gedachten zijn over wat hij allemaal doet of deed, grappige
uitspraken en kritiek op allen en nog wat. Enfin, we zullen zien.
Vandaar dus dat ik mijn
radio gaarne achterlief voor een namiddagje bingospel, of, van
hetzelfde niveau, ganzenbordspel, hopend ook Rosa daar aan te
treffen.
Ganzenbordspel... Dit doet me terug
denken aan de voorkaft. Na die even te bekijken zie ik een roos op
nummer 22. Rosa, roos...
